We gaan weer,
eerst een weekje naar Bali dan door naar Hanoi waar we een paar dagen bij Cees en Thai logeren. Daarna gaan we een paar weken door Noord Vietnam trekken met een rugzak en goede zin.
Als we terug zijn in Hanoi gaan we met ons vieren nog een week naar Con Dao een zonnig eiland in het zuiden.
Dan terug naar het Noorden om afscheid te nemen van Hanoi en de familie Verburg om rond half maart weer richting Amsterdam te vliegen.
___________________________________
Zutphen, woensdag 12 maart , zon en wolken 15°C
En dan zijn we weer thuis………..
De vlucht was lang maar dat is toch altijd weer snel vergeten.
Op Schiphol kregen we een warm welkom. Tante Els Kalkman, Wieke, Tamara, Frank, Martijne, Joris en Roos hadden zich verdekt opgesteld bij de douane.
Tamara is jarig, HOERA! We dronken op Schiphol koffie/thee en Tamara trakteerde op eigen gebakken lekkernij. (En dat doen we zaterdag nog een keertje over.)
Wieke nam ons mee naar Leusden waar onze camper de zes weken heeft gestaan. En toen zonder dralen naar Zutphen.
___________________________________
Hanoi, dinsdag 11 maart,20°C helder maar grijs.
En dan begint de laatste dag.
We hebben goed geslapen en eten beneden een broodje,
De ideeën zijn helder over deze laatste dag.
Om tien uur gaan we de metro van Hanoi uitproberen met Cees.
Dan middagpauze en dan eind van de middag gaan we het huis van Bob bewonderen dat na de tyfoon van september overstroomd is geweest.En daarna gaan we voor Thai en orchidee ophalen die in een fraaie bak gezet is.
De praktijk is vandaag ook weerbarstig. Cees voelde zich toch niet geroepen en bleef thuis. Thai nam de rol van gids over. Het lijkt er op dat Hanoi nog moet wennen aan de metro. Het is er rustig. Over een traject van 13 km rijden om de 10 minuten de voertuigen hoog, droog en schoon heen en weer boven/ tussen huizen, golfplaten bedoeningkjes, flats en wolkenkrabbers. Woontorens van veertig verdiepingen zijn geen uitzondering.
We onderbreken de terugrit voor een bezoekje aan ‘het zijdedorp. Tientallen winkeltjes met de mooiste en kleurrijkste zijde op rol, hesjes, rokken, broeken, shawls en ook ‘ao dai’, de traditionele Vietnamese ?jurken?.Els beperkt zich tot een mosgroene lange broek met een gouden zweem . . .
Eenmaal weer thuis probeert Frank nog een tukje te doen terwijl Els met Thai mee gaat om groente te plukken bij de rode rivier.
Hoog in de bomen hangt heel veel vuilnis en langs de kanten liggen hele huishoudens, die mee gesleurd zijn door de tyfoon alles ligt daar tegen de kant.
Het huis van Bob ligt aan zeer smalle steeg in een zeer drukke gewoon smalle steeg. En het is ruim en modern en na de tyfoon zijn nieuwe plavuizen gelegd. Els en Frank dachten daar rustige met Bob te zitten maar Huong kwam er bij met Sea en even later kwam ook Thai er bij.
Daarna is Els met Huong naar de bloemist gereden om de orchidee op te halen. Alleen de bloemist was er niet. Het bloemstuk stond er wel maar het ging Els te ver om het geld daar zo maar neer te leggen! Na wat herriemaken op straat kwam de collega van de bloemist uit een ander pand en kon alles afgewerkt worden.
En toen begon het aftellen. Om zes uur pizza, want dat hoort hier op dinsdag, en om half zeven meldde de taxi zich.Het wordt een lange zit, elf uur in het vliegtuig naar Istanbul, daar zes uur wachten en dan nog drie uur vliegen naar Amsterdam. We zitten nu in Istanbul en we zijn nu al moe en een stuk armer. Dubbele espresso E7,50. Een rond koffiebroodje met rozijnen (Lidl nog geen E1,00) hier E7,50.
___________________________________
Hanoi, maandag 10 maart, 20°C helder grijs.
Els had een goede nacht maar haar maag is nog niet helemaal in orde.
Dat weerhield haar er niet van om na het ontbijt de koffers weer in te richten voor de terugreis op dinsdag. Het gaat haar vlot af.
We gaan naar beneden voor een kop koffie en om van wat gevulde vanillesoesjes te genieten.
Maar een gezamenlijk koffiemoment zit er niet in. Bob en Huong zijn druk, boven op kantoor, Thai is al aan het koken en zo blijft Cees als enige om te proeven. Maar dat gaat hem goed af.
En zo zijn we om half twaalf al aan een warme lunch: Vietnamese loempiaatjes, iets worstachtigs op een stokje samen met wat mie in een kommetje met wortel en papaya-schijfjes in een lichtzure ‘bouillon’.
Zo’n stevige maaltijd vraagt om een grondig dutje en Frank geeft daar graag gehoor aan.
We zouden eigenlijk eind van de middag nog een keer langs de orchideeënwinkel maar kennelijk waren we niet helemaal duidelijk geweest over we willen. Nu werden we meegenomen naar een ander pand waar we ons verhaal nogmaals mochten doen.
Op zoek naar een kopje koffie, dwaalden we door weer een ander stukje van de wijk
Een huis werd afgebroken met een indrukwekkende betonbreker.
Appartementen te huur in het luxe segment in deze volkswijk.
Opengebroken riool in een steeg van anderhalve meter breed, om verstoppingen in plastic zakken te scheppen. Deze werkzaamheden vormen geen beletsel voor het brommerverkeer.
En overal, dus echt overal, zakjes huisvuil. Deze worden echt wel systematisch opgehaald door ‘welhaast onzichtbare’ harde werkers maar het aanbod is te overweldigend.
Al dwalend kwamen we toch weer bij die ene koffiebranderij van een paar weken geleden die gewoon goede koffie schenkt.
Wij dachten afgesproken te hebben dat we bij Huong in haar nieuwe huis een hapje zouden eten maar we aten bij Cees en Thai. En Huong en haar man en dochter Sea waren er bij.
Als we terug zijn in Zutphen ga ik in de albums op zoek naar de foto’s die we van twintig jaar geleden hebben van de kleine Huong. Haar dochter lijkt als twee druppels water.
___________________________________
Hanoi, zondag 9 maart, grijs maar de kou is uit de lucht 19°C
Er deed zich iets opmerkelijks voor: Els voelde zich al niet lekker bij het avondeten gisteren. En eigenlijk heeft ze daar vannacht en ook vandaag last van gehad.
Pas om een uur of tien gingen we naar beneden voor het ontbijt.
Thai had al voor brood gezorgd en dikke plakjes ham en een stukje Echte Edammer uit Wolvega klaargelegd.
Het was zo’n ‘dikke’ dag waarop eigenlijk niets soepel verloopt. Dus na veel getreuzel en getwijfel zijn we toch naar buiten gegaan om vast te stellen dat het eigenlijk best goed weer was en we de vesten helemaal niet nodig hadden.
Net als vorige week rondgekeken bij een orchideeënkwekerijtje. Maar daarover later meer.
Eigenlijk op weg terug liepen we over een vermorzeld stukje woonwijk dat nu, zelfs op zondag, met bulldozer en wals gereed wordt gemaakt voor nieuwbouw. Hier vlak naast staat een nieuwe brug gepland waarvoor ook de oude straat enige malen breder moet worden en die dan naar de overkant van de rivier moet leiden. Het huis van Cees en Thai, en ook de woningen van dochter Huong en zoon Bob lijken hierbij gespaard te blijven.
Maar goed, we lopen een stukje verder om koffie te gaan drinken. En maken toch maar even een foto van stratenmakers die ook hier op zondag buffelen. Zelfs de kapper kon blijven werken.
Aan de onderkant van de maatschappelijke ladder is het leven hier geen lolletje.
De ijskoffie is voortreffelijk en aan de overkant van de straat halen we verse puddingsoesjes en dan vinden we het wel genoeg.
Zouden we dan toch een terugslag hebben van meer dan vijf weken vakantie?
Thai had weer heerlijk gekookt kip, wortel, aardappel in cola.
na een kopje Vietnamese thee en via google translate wat met Thai zitten kletsen,en nog wat fruit eten (de schil van de pompelmoen gebruikt ze als ze gedroogd zijn om haar haar een geurtje te geven, de bloesems ruiken heerlijk, het lijkt een beetje op de geur van magnoliazeep) en toen toch maar op tijd naar boven.
___________________________________
Hanoi, zaterdag 8 maart, vanmorgen Con Dao 24°C met frisse wind na regen. Onderweg in Ho Chi Min City 32°C, In Hanoi grijs en 16°C
We waren vroeg wakker maar het inpakken van de rugzakken gaat steeds sneller
Els had met Thai afgesproken nog vóór het ontbijt een strandwandeling te maken want we hoefden pas om elf uur met de hoteltaxi naar het vliegveld.
Nadat Frank in z’ń eentje had ontbeten liep hij de dames een stuk tegemoet. Maar Thai had er nog niet genoeg van en liep nog een stuk de andere kant op.
Net als in het resort in Moc Chau was ook hier de weekenddrukte op zaterdagochtend al goed merkbaar in het hotel.
En is het voor Vietnamese vrouwen en meisjes onmogelijk om géén foto’s, of selfies te nemen of zoiets als TIKTok of Instagram achtige filmpjes op te nemen. En de hoteltuin lijkt daarop ingericht: er is een rozenboog, een boogbruggetje over een lieflijke vijver. En op tactische plaatsen staan palmen te wuiven met de mooiste orchideeën op de stammen gemonteerd.
Om even over elf checken we uit en brengt de taxi ons naar het vliegveld. En het is er druk. De vertrekhal heeft een lounge waar al tientallen passagiers wachten om te ‘boarden’.
Er staat weer zo’n propellervliegtuig klaar en passagiers voor gate 1 richting Hanoi kunnen instappen. Bij ons op het ticket staat ‘gate 2’. Een bus brengt de reizigers van gate 1 naar het vliegtuig en ondertussen landt een tweede vliegtuig . . .
Het eerste vliegtuig vertrekt zonder ons. En het tweede vliegtuig wordt in hoog tempo gereed gemaakt voor vertrek, óók naar Hanoi maar nu wel met ons. En nog vóór we vertrekken komt er nog een derde vliegtuig.
Na een dik uur zijn we in Ho Chi Min city en moeten we weer overstappen en ook nu weer moet alles door de scan. Dik twee uur later staan we in de kou in Hanoi, van 30 naar 16 in twee uur.
Huong, de dochter van Cees en Thai heeft het eten al klaar! Friet met kipkluifjes, gebakken rijst en een ‘vette’ salade.
___________________________________
Con Dao, Vrijdag 7 maart, 24 °C, zwaar bewolkt en nu en dan wat regen
Ondanks een lichte bries is het nog steeds wat benauwd buiten.
We hebben geen afspraken of vage plannetjes voor vandaag. Er wordt zachtjes gefluisterd over ‘rondhangen bij het zwembad en restaurant’. Gewoon nog even op ons gemak genieten van het gemak van het resort.
Maar al tijdens het ontbijt van Cees en Thai begint het wat te regenen.
Als we in de beschutting van ons balkon zitten, besluiten Thai en Els naar een belangrijk monument te gaan dat even buiten het stadje ligt.
Hier liggen honderden vermoorde gevangenen. Tussen 1935 en 1945 onder het regime van Frankrijk ge-executeerd maar er liggen ook anti-Amerikaanse slachtoffers. Ook zijn er gedenktekens voor Vietnamese helden.
Met een straffe wandeling keren ze via het strand terug en met z’n vieren lunchen we op het terras direct aan zee. Maar de wind trekt aan en sommige golfjes krijgen schuimkopjes.
Ondertussen leren we veel over Hala-fruit. Dat groeit aan wijdvertakte bomen met luchtwortels die van de takken hangen. Het fruit heeft wel iets van een ananas maar de schil is mat groen en diep ingekerfd. Het rode vruchtvlees is kennelijk wat zoet en zou gunstig werken bij suikerziekte. Maar helaas voor Frank is er niet subiet een exemplaar beschikbaar.
De middagpauze werd succesvol afgewerkt en Els en Thai gingen nog een keertje de zee in nadat ze een flink eind langs de vloedlijn hebben gelopen.
En dan nog één keer naar de avondmarkt die wonderlijk leeg was in vergelijking met gisteren.
wel waren ze boeketten van geld aan het maken, wat blijkt….Morgen is het woman`s day!!!!!
Ja, onze vakantie zit er dus echt bijna op. Toe dan maar, nog één ijskoffie om het af te leren.
___________________________________
Con Dao, Donderdag 6 maart, licht bewolkt, 28 °C
Rustig begin van de dag. Even voor tienen staat het taxi-karretje klaar en beginnen we aan een rondrit aan één kant van het eiland. De pagode op nog geen kilometer van het hotel was ons eerste doel. En het was druk. Tientallen bezoekers wurmden zich, naar keuze, naar beneden of naar boven over de lange steile trap met ongelijke treden. Wat wel eigenaardig is: je moet altijd heftig klimmen om zo’n pagode te bereiken. En hier zagen we kleine aapjes in bomen en struiken langs de trap.
Maar eenmaal weer terug beneden bleek onze chauffeur niet meer aanwezig. Hij meldde benzine te moeten tanken . . . Maar gisteren wist ie al dat ie ‘n lange rit zou gaan maken!
Na een reprimande mocht ‘ie toch onze weg vervolgen.
De tocht bracht ons direct langs de kust. Jaaah, en dat is mooi daar. Er zijn voldoende foto-opties.
We stopten in een vrij grote haven. Er lagen niet alleen vissersbootjes die direct vanuit de boot de vis verkopen maar ook enkele grote ferry’s die een expres-verbinding met het vaste land verzorgen. Op dit moment gaat er maar één boot per dag op en neer richting Ho Chi Min-city.
Op weer een andere ‘photo-op’-locatie werden we verwelkomd door een uitgebreide familie aapjes die professioneel kwamen bedelen.
Het eiland beschikt over een natuurreservaat. Op Vietnamese wijze wordt met pompeuze versieringen de toegang gemarkeerd maar nu na een paar jaar wordt alles toch maar weer een beetje opgeknapt. We rijden er langs.
Eenmaal terug in het hotel laten we ons een lichte lunch van rijstvel-loempia’s brengen.
Dan is het tijd voor pauze.
In de middag zoeken wij het water op. Eerst even de zee in. Het water is lauw, de wind ontbreekt vrijwel. En het is eb: het strand volkomen vlak en hard. Frank vindt dat ideaal, hij vergelijkt dat met asfalt.
En het zwembad gebruiken we om het zand van ons af te spoelen. En zo verloopt de tijd toch sneller dan je denkt en gaan we in overleg met Cees en Thai over naar het avondeten.
Dat wordt eten op de avondmarkt waar Thai en Els al eerder waren.
Nou, dat is ronduit een belevenis. We laten ons vertellen dat het vooral toeristen uit Ho Chi Min zijn die daar zitten te eten maar ook westerlingen. Alles vers en levend: vis, kreeft, krab, tientallen soorten schaaldieren en garnalen. Maar een baguette met biefstuk of mie met kip of pannenkoeken van rijst, spiesje met onduidelijke vleesstukjes of worst-achtig iets, ook dat is daar te vinden.
Thai regelt een rijstpannenkoek vergezeld van stukjes inktvis, een schaal met garnalen en ook nog een schaal met wat zeewier-achtigs.
De stoeltjes zijn duidelijk bedoeld voor de bescheiden gebouwde Vietnamees. Cees zakte, bij een onverhoedse beweging, door de poten ervan.
En daarna een voortreffelijke ijskoffie naast een supermarkt annex warenhuis . . . waar we nog even wijn en een nootje halen.
___________________________________
Con Dao, Woensdag 5 maart, zonnig en warm , 28°C
Even voor negen staat het karretje voor de deur van het hotel. Zo’n vijfhonderd meter verder bij de ingang van de haven stappen we uit. Gemak dient de mens en je kan niet voorzichtig genoeg zijn met zoveel zon!
De boot blijkt een 10 persoons speedboot en het personeel overtuigt ons ervan zwemvesten aan te trekken. Dat ze dat zelf ook doen, haalt ons over, maar al snel gaan ze uit en hoeven we ze pas even voor dat we terug zijn en aanmeren weer aan te doen (strenge controle)
De zee is vlak en het is windstil. Maar de hoge snelheid gebiedt Frank z’n hoed af te zetten.We koersen om een eilandje heen dat veel groter blijkt en uit drie grote bulten bestaan.
Tussen die drie zijn op een zandruggen mangrovebossen behouden gebleven. En op één van de stranden stappen we, met slippers aan de voeten, aan land: op het hagelwitte strand liggen lange stroken met resten schelpen en koraal.
Op de zandrug wordt hard gewerkt aan het opknappen van een opvangcentrum voor kleine schildpadden. Vrijwilligers verzamelen schildpadeieren die hier op een afgeschermde ruimte door zonnewarmte uitgebroed worden. Over een maand begint deze cyclus weer . . .
Ook wordt hier het mangrovebos beschermd maar het lukt helemaal niet om de ?typisch?Vietnamese? vervuiling tegen te gaan.
Ook al verzekeren ze ons dat 1x in de maand alles opruimt wordt.
Er is een goed begaanbaar pad aangelegd door en langs het bos maar de rotzooi is onvoorstelbaar die door de zee wordt aangevoerd en door de mangrovewortels wordt vastgehouden.
Na een uur, varen we verder naar een stuk koraal waar ook tropische vissen zouden moeten zijn.
Maar gisteren in het restaurant hebben we er meer en mooiere gezien. Aldus Cees, Els en Thai. Frank hield alles vanuit de boot in de gaten dus.
Door het lage water was een derde locatie niet te bezoeken en wandelden we even na twaalven langs het strand terug naar ons resort.
De middag brachten we in alle rust door aan het zwembad.
De lokale bevolking zelf gaat aan het eind van de middag verkoeling zoeken aan de rand van het stadje.
Nadat Els en Thai terug waren van een lange wandeling heen en terug naar de markt en we een wijntje dronken op ons balkon, hebben we heerlijk gezellig zitten eten in het resort.
___________________________________
Con Dao, dinsdag 4 maart, Zon 28°C
Na een goede nachtrust was het moeilijk kiezen uit het zeer uitgebreide ontbijtbuffet. Buiten was nog een plaatsje in de schaduw en ochtendbries. Zeer aangenaam dus.
Els en Thai namen een ‘golfkarretje’ naar de markt en aten daar, de heren maakten het zich gemakkelijk . . .
De markt bleek goed voorzien van alles wat de zee voortbrengt.
En een supermarkt kon zelfs een kurkentrekker leveren. (Dit was zeker niet de eerste keer in onze vakanties met Thai en Cees dat er problemen zijn om wijnflessen open te krijgen)
Frank ging een wandeling maken richting de pier. Er vertrekken daar verschillende bootjes in diverse richtingen maar helemaal helder is dat allemaal niet. Je kan toertochtjes kiezen, je kan snorkelen, of schildpadden beschermen. Een heel opmerkelijke: ‘booze-cruise’.
Het weer hier in de baai is stralend zonnig maar rondom liggen hoge heuvels die de warme wind van zee opvangen en dan een dichte bewolking rondom de top veroorzaken.
Na de middagrust was het goed toeven in en om het zwembad. (Cees, Thai en Els hadden al eerder in zee gezwommen.)
We besluiten in het centrum van het stadje iets te gaan eten en laten ons adviseren door de chauffeur van ons karretje. Het wordt een golfplaten-hal met helderwit tl en led-licht.
In tientallen aquaria wachten vreemde vissen, rare schelpdieren, kreeften en krabben op hun einde.
We hebben onze bestelling net op tijd kunnen doorgeven als twee busladingen bijna de hele zaal vullen. Cees, Els en Thai krijgen een schaal met inktvis en groenten en worden drie grote krabben aangeleverd. Frank houdt het bij friet met pittig rundvlees met ui en paprika.
We mochten ze zelf uitzoeken 🙁
En kennelijk heeft Thai contact gehad met een van de bootjesverhuurders en moeten we morgen om negen uur aan de pier zijn.
___________________________________
Con Dao, maandag 3 maart, licht bewolkt, 26°C
Gisteren bijtijds wakker, om zeven uur zou de taxi er staan. Cees had een verrassing voor ons: z’n baard en snor waren verdwenen.
De vlucht naar Ho Chi Min (Saigon) verliep probleemloos. In Hanoi was het nog grijs maar in Saigon scheen de zon en dat kon je merken: in het vliegtuig airco en op de startbaan 33°C. Op dit vliegveld bestaat geen transfersysteem. Dus de straat op en opnieuw door de douane en dan zijn hoge wandelschoenen niet zomaar uit en aan te trekken.
Ons volgende vliegtuig staat een eind verderop dus ook hier met een bus naar toe. Het blijkt een klein tweemotorig propellertoestel te zijn. Nou, dat zijn herriemakers.
Na iets meer dan een uur bereiken we het eiland: groen, kleine strandjes en hoge beboste heuvels. Op Con Dao International Airport staat welgeteld één ander toestel en de enkele bagageband kan die paar koffers en tassen van ons toestelletje makkelijk aan.En er staat een taxi voor ons klaar naar het resort.
Het is hier gelukkig niet zo benauwd als in Saigon, er staat een lekker briesje.Vanaf het vliegveld loopt een nieuwe brede asfaltweg langs de kust naar het centrum. Eigenlijk is het héél onVietnamees. Geen afval langs de wegen. Geen golfplaten ‘shops’ om fruit, streetfood of pho te verkopen.
Het resort ligt direct aan het strand. Aanvankelijk betrekken we twee kamers in een villa-achtig bijgebouw. Maar als we bij het zwembad onder de palmen liggen, zien we dat de appartementen in het hoofdgebouw eigen balkons hebben en een mooier uitzicht.
Els en Cees gingen het even regelen . . .
Els en Frank liepen daarna even naar het centrum. Tientallen eetgelegenheden (groot, klein, duur,eenvoudig) die op deze maandagavond nog op klanten wachten.
Ons restaurant heeft een uitgebreide kaart maar ze serveren geen espresso of cappuccino.Het eten is voortreffelijk, de bediening voorbeeldig en de meisjes herkennen Frank al als die aardige meneer die voor kamer 117, zonder morren, z’n handtekening zet onder rekeningen van miljoenen Vietnamese dong.Jaaaah,
dit houden we wel een week vol.
___________________________________
Hanoi, zondag 2 maart 23°C, grijs en vochtig.
Na een goede nachtrust waren we tegen zeven uur beneden maar Cees en Thai sliepen nog. Dus gingen we de straat op naar ons vaste adres voor een kom Pho. Er werd plaats gemaakt voor ons tweeën, zo druk was het. De pho hier is beduidend beter dan de versies die we dit jaar elders hebben genoten. Meer groente, malser vlees en de bouillon is veel krachtiger.
Verder bleef het een rustige zondag. En er was voldoende nieuws om de dag lezend door te brengen. (Zelensky versus de trawanten van Poetin in het Witte Huis) en Els zat te lezen of te haken.
Els en Thai vermaakten zich prima met de vertaalfunctie van hun telefoons. Dat belooft wat voor de uurtjes aan de bar en aan het strand op het eiland Con Dao.
Aan het eind van de middag zijn we nog even een blokje om gegaan. (Kuieren via achterstraatje rondom het huis van Cees en Thai. Twintig jaar geleden lag er een zandpad langs de uiterwaarden van de rode rivier. En in de uiterwaarden vele vormen van tuinbouw, een soort tropisch Westland zonder de kassen. Maar in de loop der jaren werden er schuurtjes gebouwd en de schuurtjes werden zo breed als het perceel en ze werden zo diep als het perceel. En de golfplaten werden vervangen door stenen muren en kwamen er verdiepingen op. Tussen sommige schuren zijn er steegjes ontstaan en zijn er bedrijfjes gekomen die niets meer met tuinbouw te maken hebben. (Parkeerplaatsverhuurders, metaalbewerkers, nagelstudio’s en vooral veel mini-winkeltjes) In zo’n wildgroei van schuurtjes ontdekten we een orchideeënkwekerij
Thai was inmiddels begonnen met het warme eten. Verse groenten, patat met mayo, heerlijk gekruid rundvlees en ongelofelijk malse kipstukjes op Indiase wijze.
Maar morgen is het vroeg dag. De taxi komt ons om zeven uur ophalen voor het vliegtuig naar Saigon. En van daar zullen we doorvliegen naar Con Dao, een eilandje in de Chinese zee.
___________________________________
Hanoi, zaterdag 1 maart, grijs en windstil, 20°C
Ons laatste ontbijtbuffet in Moc Chau. Het is er nu druk want het weekend begint.
En Els verzamelt in recordtijd alles in de rugtassen. Maar een extra tas die twee weken terug vrijwel leeg begon, puilt nu uit.
We zijn vroeg dus buiten nog even genieten van het mooie weer. Diep onder ons werkt een groep op de steile helling. In de zon, met rieten hoofddeksel of capuchon, allemaal met laarzen en het lijkt er op dat ze tot zonsondergang zullen doorgaan. Dat deden ze gisteren ook. Ze gaan iets planten op die helling . . .
We besluiten erg vroeg uit te checken en daar op de taxi te wachten.
Maar Frank maakt nog snel wat foto’s van de ‘snufjes’ in ons treinstel. Bij het bed USB-C en USB voeding, knoppen om de lift voor de lift voor de TV in het plafond te bedienen, knoppen voor alle lampen in het appartement, inclusief een ‘master´-knop om alles in één keer áán of uit te zetten. (En het werkt dus!) De bediening voor de douche is geweldig! Drukknop voor keuze tussen gewoon en regen-douche. Maar tegelijk kan óók! Maar ja, we moeten echt terug naar Hanoi.
We vragen een elektrisch karretje aan om ons naar de receptie te brengen. Maar we zijn nog niet ingestapt of een ploeg schoonmakers, die even verderop rustig zat te keuvelen, komt tot leven.
Als we bij de receptie aankomen, weten ze daar al wat we moeten betalen voor de lekkernijen die we gesnaaid hebben.
De taxi die Els via booking.com besteld had, was mooi op tijd.
Nog een laatste blik omhoog, de brug en het geitenpaadje is nu al vol met dagjes mensen!
Onderweg: tientallen kraampjes met aardbeien, daarna tientallen kraampjes met afwisselend sinaasappelen en dan weer mandarijnen. De stralende zon maakt in de hoger gelegen kilometers plaats voor bewolking en soms dichte mist. Beroemde uitkijkpunten rond Mai Chau en Hoa Binh zijn nutteloos: geen enkel vergezicht.
Tijdens een korte stop voor wat koffie moeten we weer op de foto want we blijven natuurlijk een sensatie. Zeker als bekend wordt dat we de zeventig al gepasseerd zijn!
Na vier-en-een-half uur stappen we bij Cees en Thai binnen. Twintig jaar geleden deden we daar een hele dag over.
___________________________________
Moc Chau, vrijdag 28 februari 28°C, zon met af en toe een wolkje en een briesje. Eerst 14°C maar al snel 28°C .
De dag begon met weer zo’n uitgebreid ontbijtbuffet.
Frank kwam niet verder dan twee geroosterde boterhammen.
Een met kaas (‘frommai’) en een met gebakken ei. Maar ook wat kleine zoete hapjes . . . Els pakte gewoon Pho.
Met elektrisch karretje naar de overkant van het dal; de Slide.
We hoorden al twee dagen gillende mensen die soms met z’n zessen tegelijk op luchtbanden naar beneden kwamen.
De glijbaan bestaat uit zeskantige kunststof plaatjes waar kleine wieltjes in zitten. Doeltreffend. En aan het eind van de baan zijn de wieltjes vervangen door stiftjes . . . Effectief. En Els wist niet dat ik de vrijkaartjes voor de glijbaan had meegenomen, dus ja hoor daar gingen we . . . en Frank waande zich weer even erg jong.
Aan dezelfde kant van het dal ligt ook nog een kleine ‘glamping’ (tent met waaier, airco en kachel en tweepersoonsbed) De vrolijk gekleurde ronde huisjes even verderop hebben dezelfde voorzieningen met daarbij wel een toilet en douche.
En ja, dan hebben we bijna alles in het avonturenpark wel beleefd. Het enige wat we beiden links hebben laten liggen: de tokkelbaan. Dus we hadden een rustige middag.
Els ging nog wat zwemmen en ik deed wat ik goed kan . . . een tukkie doen.
Eerst nog wat voorbereidingen voor de terugreis naar Hanoi morgen en dan naar bed. (De taxi is al besteld.)
___________________________________
Moc Chau, donderdag 27 februari, 28°C zon.
We waren gelukkig niet de enige gasten bij het ontbijtbuffet, gisteren was het wel erg rustig in het park.
Met een karretje de berg op naar de kassa van de glazen brug.
Ruim één miljoen Dong armer konden we plaatsnemen in weer een ander karretje en hup, weer verder omhoog.
Sloffen dragen is verplicht op de brug, begrijpelijk dus. De glasplaten laten krasvrij zien hoe diep het dal is . . .
Als je de reling vasthoudt en je stilstaat als je naar beneden kijkt, valt het wel mee. Maar je moet niet gaan lopen terwijl je in de diepte kijkt; oei oei!
de 2de keer afspelen lukt beter 🙂
En het was héél rustig op de brug, Uiteindelijk liepen we er met z’n tweeën.
Na de brug moet je via een ´geitenpaadje’ van ook weer glasplaten langs de rotswand naar het eindpunt: een grot die honderden meters de berg in ging.
En dan sta je voor een dilemma; ga je nu 999 treden naar beneden om weer in het dal te komen of pak je een mysterieuze lift? Voor 80.000 Dong p.p. namen we de lift en zoals je zult begrijpen, zijn we veilig beneden gekomen.
In de middag probeerde Els het zwembad. Het water was KOUD. Maar O, O, wat was die zon heet. In onze ‘treincoupé’ is het goed toeven.
Bij gebrek aan een karretje met chauffeur moesten we, na het diner, toch voor de tweede keer de klim naar ons onderkomen zèlf doen!
___________________________________
Moc Chau, woensdag 26 februari, 20°C en zon. ZON!
Kennelijk was de koffie gisteravond een tikkie te sterk. We hebben slecht geslapen. En nog vreemder vandaag: in Google maps staat vermeld dat de koffiezaak helemaal niet meer open is . . .
Na een simpel ontbijt op de 15 etage snel de spullen gepakt en konden we om kwart voor negen in de taxi stappen.
Maar vijf uur rijden in miezer en soms zeer dichte wolken op redelijk tot goede wegen, blijft een lange zit. En helemaal aan het eind van de meer dan tweehonderdvijftig kilometer brak de zon door.
Ons hotel ligt midden in een pretpark en is onderdeel van het concept: het heeft het uiterlijk van een TGV. Elk treinstel is een appartementje. En de inrichting is futuristisch.
De GlazenBrug springt het meest in het oog maar er is méér. Een langs de rotsen ‘geplakt’ glazen wandelpad, een tokkelbaan vanaf zeer hoge rots, een stel enorme glijbanen en een skelterbaan.
Morgen, donderdag, gaan we waarschijnlijk over de glazen brug. Het zou vrijdag al snel dertig graden worden en dat is misschien weer even teveel van het goede.
Maar we vermaken ons hier toch wel. Misschien zijn wij, westerlingen, het speelse kinderlijke in onze fantasie kwijtgeraakt.
Wij hoeven drie dagen niet dit park uit. Er is een kleine supermarkt. Twee restaurants en op afroep zijn er electrische wagentjes met chauffeur die je van attractie naar attractie brengen.
Oh ja, en Els heeft ook de terugreis naar Hanoi geregeld: vijf uur in een taxi. Dat bevalt ons toch beter dan hotsebotsend in een bus opgevouwen zitten.
___________________________________
Tuyen Quang, dinsdag 25 februari, 16°C, bewolkt.
Eerst even dit: toen we in 2006 en 2007 voor het eerst in Vietnam waren, zag je zelfs in de kleinste dorpen copy-shops, Sim-kaartverkopers of geldwisselaars.
En nu: nagelstudio’s, massagesalons (zelfs een !massage Happy Plus!), kappers en studio’s waar je verkleedspullen kan lenen voor selfies
Goed geslapen, Het ontbijt was minnetjes, morgen maar op de straat ontbijten.
We sloegen een willekeurige straat in richting een meer. Verrassing: de koffiezaak waar ik vijf jaar geleden mijn bodywarmer was vergeten. Zelfs de naam van deze stad was ik vergeten.
Maar: gesloten!
Het meer was groot, te groot om op deze morgen rond te lopen. In deze stad zijn de straten breed en recht maar op één stukje zijn ze nog krom en steil. (Later bleek dat deze heuvel een onderdeel is van een citadel uit zestien-zoveel.)
Staan praten met eigenaren van een riante woning met een schitterende tuin. Maar daar toch maar geen thee gedronken.
En voort naar de markt. Een van de aantrekkelijke aspecten van zo’n markt blijft volgens ons dat klanten zonder aarzeling met scooters en brommers door de markthallen tuffen.
Volwassen Vietnamese mannen vinden de hele dag gelegenheid elkaar te ontmoeten, te overleggen en een spelletje te spelen. Wat hun vrouwen in die tijd doen: werken op het land, zorgen voor de kinderen en het eten.
Het spel op de foto’s is ons onbekend gebleven
Na voortreffelijke gebakken rijst met beef en pho met beef een korte pauze in het hotel.
We hadden daarna nog tijd genoeg voor een wandeling via de twee bruggen over de rivier, ondersteund door vers gebakken maïskoeken.
In totaal hebben we vandaag dertien kilometer gelopen dus.
Na het avondmaal nog even langs de koffiezaak gelopen . . .
‘Bolero’ is niet een naam die je verwacht voor een koffiezaak maar ze zijn gespecialiseerd in Vietnamese koffie en de inrichting Vietnamese vintage en second-life Hi-Fi!
De eigenaresse zat half-ziek in het halfduister maar ze deed het licht aan en zette heerlijke muziek op. En de koffie was knettersterk maar ze wist niks van een achtergelaten bodywarmer. Ook niet erg.
___________________________________
Tuyen Quang, maandag 24 februari, 15°C bewolkt.
Ontbeten op de kamer met yoghurt en koffie, en om even voor negen met de taxi op weg richting Tuyen Quang 140 km verderop.
Het hotel hadden we al besproken, dus we werden na 3 uur keurig voor de ingang afgezet en dat koste ons 1.500.000 dong. Wat een luxe!
Het hotel telt 17 verdiepingen en een dakterras, wij hebben een kamer op de negende: een fantastisch uitzicht, zeker nu het avond is.
De volgende stop blijkt lastiger.
We zouden nog één lange bus-trip maken naar Moc Chau, maar laat er dáár nu geen bus naar toe gaan . . .
Dus dat wordt plan B: toch weer luxe met de taxi. Wel hebben we hier toch maar een nachtje extra bijgeboekt. Het is heerlijk om in zo’n stad te kuieren, te kijken en je te verwonderen.
Vanmiddag op onze wandeling via steegjes en gangetjes langs de tuintjes aan de rivier kwamen we bij een enorme tempel en iets verderop bij een giga markthal.
Daar was een stalletje met vers gebakken nemmetjes en hebben die al lopend opgegeten.
En dan toch weer op zijn Vietnamees: een metaaldraaierij tussen een eettentje en een groenteverkoopster.
Toen bij een van de vele bakkerijen broodjes gekocht, en een yoghurtje bij de supermarkt.
Vanavond even niets..
___________________________________
Bac Kan, zondag 23 februari, 16°C, bewolkt en zoals gebruikelijk: miezer.
Vanmorgen op tijd uit bed, ontbijten en pakken….
Dus even voor 8 uur waren we beneden waar Els nog even met behulp van google heeft zitten “kletsen” met de dame achter de receptie.
Om 8:15 reden we Cao Bang uit over een zes-baans boulevard richting Bac Kan. Met aan beide kanten nog eens een dubbele baan voor brommers en fietsers en . . . geen verkeer.
Een prima rit zo in de auto, 115 km in ruim 2 uur.
Het landschap verandert geleidelijk van hoge rotsige pieken naar heuvels zoals we in de Ardennen zien.
In gevaarlijke bochten zagen we een hergebruik van banden, een prima beveiliging.
Na enig zoeken vonden we de Nha Nghi Anh Quan. (het huis van meneer Quan)
Onze besproken kamer was nog bezet (wij waren vroeg), of we genoegen namen met een kleinere kamer? Ach wij zijn de moeilijksten niet en het is maar voor 1 nachtje. dus prima!
Over Bac Kan kun je kort zijn: als je de kans hebt dit stadje over te slaan moet je dat doen. Het oude hart is er genadeloos uit gebulldozerd.
Wel was er een brandweer kazerne bij ons op de hoek.
En ook hier zijn ze erg creatief in het aanleggen van groentetuintjes.
In een enorme golfplaten-hal werd in hoog tempo voor tientallen gasten warm eten bereid. Noedels, of rijst en met een ruime keus uit groenten, vlees ,etc.
Wij redden het wel in dit stadje. Morgenvroeg komt er een taxi die ons weer een stad verder brengt in de richting van de glazen brug.
___________________________________
Cao Bang, zaterdag 22 februari, 17 °C, bewolkt en af en toe miezerregen.
Even snel een stokbroodje met ei en paté om de hoek want om half 10 zou de taxi naar drie Unesco hoogte punten komen. Maar al om negen uur werd er op de deur geklopt, hij was er al.
De weg ernaar toe was indrukwekkend, met hoge rotspunten.
De eerste halte was een smederij waar machetes en hakmessen werden gemaakt. Gewoon wat afdakjes op houten palen direct aan de weg. Welk een ambachtslieden! Dat beloofde wat voor het geroemde Iron Village.
Maar eerst iets volledig anders. Het wierook-dorp, een boerendorpje waar de inwoners de kost verdienden met het splijten van bamboestammetjes die uiteindelijk heel dunne wierookstokjes moesten worden. Het is een Unesco-locatie en aan de rand van het dorpje waren al de eerste Homestay’s verschenen. Dat lijkt ons een beter verdienmodel.
Even verderop aan de zelfde weg ook het Unesco Papervillage. Via een smalle weg vonden we de boerderij waar alle activiteiten gebundeld waren. Hier werd getoond hoe van geplet boombast, gemengd met wat leem, een papje gekookt werd. In een trog werd de verdunde brei met de hand gezeefd en op stapels gelegd om uit te lekken. Normaal duurt dat een paar uur maar met deze grijze, natte en koude dagen duurt het dagen.
Na het uitlekken worden de vellen op een lemen wand ‘geplakt’ om verder te drogen. En soms worden de vellen met bloemen of blaadjes in zachte tinten gekleurd.
Het smederijdorp was groot en commercieel en in diepe middagslaap gehuld. Half Vietnam is onbereikbaar tussen de middag.
Via de chauffeur en Translate werd duidelijk waar er beitels verkocht werden. Frank heeft er drie gekocht.
Na een dutje wilden we toch nog een heerlijke mango smoothie drinken in het zelfde gezellige cafe als gisteren, de bediening vroeg wel 3x of we dat zeker wisten. Belachelijk, ijs met deze kou…… en ze hadden eigenlijk wel gelijk.
Bij de receptie heeft Els een auto en een hotel voor morgen geregeld. Om acht uur worden we opgehaald. We gaan in etappes naar het westen. Daar ligt een glazen brug over een diep dal en dat lijkt ons wel spannend.
Nog wat boodschapjes gedaan, maar ook dat is niet altijd wat het lijkt, denk je 5 broodjes te kopen zitten er 5 zakjes chips met de vorm van crossiantjes in de verpakking
De was is droog, met dank aan de airco die op 22 graden staat.
We pakken de rugzakken in voor de volgende etappe.
___________________________________
Cao Bang, vrijdag 21 februari 16°C, bewolkt en af en toe miezerregen.
Vanmorgen op straat ontbeten. Het hotel heeft wel de ruimte daarvoor op de zevende verdieping maar niet de service.
Dan vandaag een broodje met omelet en paté op de hoek,
Daarna een straatje om, via de Cho (markt). We waren in een hoek op de markt waar kleren gemaakt werden.
Wat is er toch veel te zien!
Toch is het hier anders dan in andere steden. Het lijkt welvarender en meer westers, minder armoedig.
En ook tempels vind je op bijzondere plekken.
Met de receptioniste van het hotel zitten praten (met behulp van de telefoon). Ze vertelt wat we allemaal kunnen gaan bekijken in de buurt. Maar als we dan vertellen dat we niet naar die grote toeristische attracties willen omdat we daar al geweest zijn in die 10x dat we in Vietnam zijn geweest….. dan moet ze wel lachen.
Dus morgen in een privé-auto die ons naar 3 dorpjes brengt om ambachten te zien. De watervallen en grotten laten we links liggen.
Ook hebben we 1 nacht bijgeboekt, we doen lekker rustig aan.
Vanmiddag helemaal langs de rivier gelopen op zoek naar de bouwput in de rivier die we gisteren zagen toen we de stad binnen reden. In die bouwput wordt een dam aangelegd. En we hebben ons verwonderd over de verschillende bouwstijlen en bouwtechnieken van de huizen langs de rivier. Maar ook het inventief gebruik van soms minimale mogelijkheden om plantenbakken op te hangen of tuintjes in te richten met groente.
Nog wat rondgelopen, lekker gegeten en gedronken. Het is jammer dat het geen mooi weer is. De stalletjes om buiten te eten zien er fantastisch uit (we zagen ze nog niet eerder zó) maar er zit vrijwel niemand om te eten.
___________________________________
Cao Bang, donderdag 20 februari 18°C , bewolkt
Vandaag zijn we van Ha Giang naar Cao Bang gereden, een tocht van 260 km door de bergen.
Na een vroeg ontbijt, stonden we om 7 uur klaar en kwam het busje ons ophalen,
De hosteleigenaar gaf nog wat instructies aan de chauffeur en hij verzekerde ons dat die zou zorgen dat we bij de overstapplaats 150 km verderop in de goede bus zouden verder rijden.
Dus om 7 uur in de bus en ja ja om 17 uur uit de bus met 10 minuten overstaptijd en één keer 10 minuten pauze…………
Maar we hebben het gered, 10 uur naast elkaar zitten 🙂
Na even rusten in het hotel toch de straat op om te eten. Dat deden we in een Vietnamese versie van de Markthal in Rotterdam. Allemaal verschillende concepten om te eten in een grote lege, galmende stalen hal. We kozen voor een “buffet” en genoten van een lekkere maaltijd met nemmetjes (Vietnamese loempiaatjes) niet te verwarren met de Nederlandse Vietnamese loempiaatjes.
___________________________________
Ha Giang, woensdag 19 februari, 18 °C, grijs en miezerig
Zoals afgesproken, staat de taxi half negen klaar om ons naar het Pho-ontbijt te brengen. In een nagebouwd “Mong”-eethuis achter het gloednieuwe museum in Ha Giang.
De versie met kip zou het meest vers zijn en de mie zelf gemaakt van maïs is het lekkerst en uniek. En inderdaad, het smaakt voortreffelijk en Frank ontkomt er niet aan om naast de kok op de foto te gaan.
Op zich is de afstand naar het weverijdorp (60 km) niet groot maar de weg is smal, met veel vrachtverkeer, bussen, motoren en naarmate we vorderen klimt de weg de wolken in en wordt bochtiger. We doen er ruim twee uur over! Onderweg regelde de chauffeur fotomomenten maar het was te grijs.
We verwonderen ons over de enorme hoeveelheid groepen op motoren die de loop rijden, wat jammer dat de wolken zo laag hangen
In het eerste dorpje bestaat de attractie uit 1 pand waar heel oude vrouwen van hennep lappen weven. Van ruwe vezels die via koken en walsen soepeler, dunner en weefbaar worden. Een nog verder verschrompeld vrouwtje ‘batikt’ op kleine lapjes eenvoudige patronen.
De chauffeur had ons hier gebracht omdat hij dacht dat we het veel commerciëlere tweede dorp dan wel wilden overslaan. Dus niet!
Hij zette ons toen af bij de voordeur van Coöperatie maar in eerste instantie herkenden we het niet en liepen tevergeefs het dorp in. Het bleek hier ook om slechts één pand te gaan waar eveneens bijzonder oude vrouwen van vlas lappen weefden. In het winkeltje werden lappen, tassen, hesjes, jurken en broeken verkocht. Maar de kleuren, patronen en ook dichtheid van de stoffen suggereerden een meer industriële productie.
Maar Frank was de beroerdste niet en kocht een linnen tas . . .
Uiteindelijk waren we tegen tweeën weer terug in het hotel.
Na een schoonheidsslaapje, beneden een praatje gemaakt met de eigenaar van het Hostel en hebben we ons weer naar het centrum laten brengen met de taxi.
Naar het eettentje dat hij ons had aangeraden… later vertelde hij dat hij daar alleen heen ging als hij veel geld had verdiend.
___________________________________
Ha Giang, dinsdag 18 februari 19°C, eerst miezer later bewolkt.
We hebben een rustdag ingelast, dus blijven 1 nacht extra in dit hostel
Vanmorgen 10 andere gasten uitgezwaaid die achter op lichte motoren bij ‘easy-riders’ (het was te slecht weer om zelf te rijden) de twee-daagse loop gaan beleven. wij hebben dat al 2x gedaan. en weten hoe mooi die is,
Ze zijn dik ingepakt met plastic broek en jassen, wij deden hem met mooi weer.
Bij de receptie ons tripje voor morgen geregeld met een taxi naar een coöperatie van weverijen,
Het ontbijt op de bovenverdieping was simpel, lekker brood met omelet en fruit en koffie.
Om 11 uur een wandeling gemaakt hier rondom het hostel . . .
Een attent meisje raadde Frank een hoestpastille aan omdat hij een hoestbui kreeg. De moeder nam het over en toverde uit een andere kast pillen, met codeïne of anders met amoxicilline en nog een doxycycline, of zoiets. Els gaf alleen toestemming voor de hoestpastilles met kruiden en zonder suiker!
In de namiddag met de taxi naar het centrum en ons af laten zetten bij een bar/ restaurant op de tiende etage van een hotel. Het eten was goed maar ‘westers’. Het was er wel winderig.
Daarna een wandeling door Ha Giang, met beangstigend veel westerse vooral jonge toeristen.
Bij de receptie van het hotel kwam de vraag of we morgenvroeg vóór de trip naar het weverijdorp met de chauffeur Pho willen gaan eten. Dat willen we best wel maar dan moeten we een half uur eerder klaarstaan. Wij kunnen dat.
___________________________________
Ha Giang, maandag, 17 februari, 18°C, bewolkt
Wat is vroeg, op een maandagmorgen in je vakantie? Om half acht liepen we de stad in om te eten en waren we de enigen in het eettentje. Terwijl er beneden in de uiterwaarden gestart werd met een “geiten houderij”
Maar verderop was de markt al in volle gang. Nog enkele vrouwen in klederdracht brachten wat schamele groenten met een brommer naar een leeg plekje op de stoep. Even een weegschaal klaar zetten en dan maar hopen op een goede omzet.Els wilde nog wat fruit/ kruidenthee meenemen maar ook dat werd in tientallen kraampjes aangeboden.Midden in dit gebied staat een katholieke kerk. De foto’s laten genoeg zien.
Els heeft het inpakken van de rugzakken tot kunst verheven, Frank kan daar niet aan tippen.
Precies om tien uur stapten we uit de lift en konden we zo in een luxe personenwagen stappen. Of het goed was dat er twee chauffeurs zouden rijden . . .?
Google Maps had de route goed voorspeld maar het duurde allemaal wel wat langer.
Met een korte stop voor koffie stonden we na vier en een half uur rijden voor het hotel.
Het Ha Giang Hostel richt zich op motortoeristen die de fameuze bergroute rijden. Die route hebben we al twee keer afgelegd in een luxe auto. Maar ook hier is het weer de afgelopen weken grijs, vochtig en fris dus valt er voor hen weinig te genieten.
En dan moeten ze in het nieuwe hotel ook nog bij de voordeur schoenen of laarzen verruilen voor slippers.
Onze kamer is ruim, schoon en het bed is comfortabel. (Het bed in Lao Cai had krakende springveren). Wel ontbreken koelkast en waterkoker. En ook niet onbelangrijk, voor de kille avonden komt de airco met verwarming goed van pas.
Met een taxi de stad in om te kuieren, koffie te drinken en een hapje te eten.
Tijdens zo’n lange rit komt Frank wel eens tot heldere gedachten.
Door het klimaat vervalt alles wat gebouwd wordt hier in Vietnam in een razend tempo. Het zou beter zijn de nieuwbouwfase over te slaan en direct met het renoveren te beginnen! Toch?
___________________________________
Lao Cai, zondag 16 februari, 18°C, grijs en even miezer.
Els scoort een warm ontbijt, Frank houdt het bij een puddingbroodje.
Later op de ochtend bij de receptie gevraagd of ze een taxi naar Ha Giang konden regelen.
We hebben namelijk geen zin om 7 uur in een bus te hobbelen. Een rit met de taxi zou maar twee-en-een half uur kosten!
Voor die taxirit hebben we een dikke stapel Vietnamese Dong nodig maar, óf de op Google gevonden flappentappen waren er niet of ze waren gesloten.
Dan maar naar het treinstation. Het brood was daar niks en de koffie was prut en de flappentap daar was er ook niet.
Lopend verder in de richting van de Chinese grens.
Via een ontzaglijk grote nieuwe markthal, gelegen tussen het station en de grensovergang met China: benedenverdieping driekwart leeg, tweede verdieping helemaal leeg, weer verder door naar de grens.
Veel kabaal bij een restaurant, waar na vertaling blijkt dat er paardenvlees specialiteiten op het menu staan.
De grens: Wij waren daar al twee keer eerder geweest maar we hadden moeite het te herkennen.
Grote nieuwe douanegebouwen, hoge hekken en in het parkje waar wij toen helemaal alleen hebben zitten kijken naar de overkant had nu de commercie toegeslagen. Gedroogd fruit, kastanjes, en aardbeien per kilo’s in plastic teiltjes, voor honderden Vietnamese toeristen.
Op de terugweg naar het hotel, vanuit een ‘sufferdje’, wel drie flappentappen gezien die we vanavond gaan leegmaken.
In het hotel wat gelezen en geschreven voor de website.
Zo tegen half acht weer naar buiten om geld te scoren en warm te eten.
Eerste tap kon geen VISAkaart aan. De tweede kon niet verder tellen dan twee miljoen. Maar toen leverde de derde tap 5 miljoen op!
En vonden we ook nog een prima restaurantje. Voorbeeldig ingericht en onderhouden, geen herrie en zachtjes pratende gasten en personeel. Een jongeling van veertien jaar kwam zich verontschuldigen dat ie met ons wilde praten in het Engels en dat ie graag wilde helpen als wij iets nodig hadden . . .
Op het grote plein naast ons hotel waren ook nu weer kleine kinderen druk met elektrisch versterkte motoren, driewielers, vrachtauto’s etc.
Nog even gebeld met mijn broer die morgen, de zeventiende, 75 wordt. De hele familie was daarom in Gouda
Even een minder relevante opmerking:
Nergens in Nederland vind je zo veel vette Amerikaanse pick-up-trucks als hier.
En dan nog maar eentje:
Het is teleurstellend dat je hier in Vietnam niet eens overal met een QR-code kan betalen. Er waren winkels en stalletjes op straat waar je nog met papieren geld moet afrekenen.
___________________________________
Lao Cai, Zaterdag 15 februari, 22°C, ‘n druilerig begin in Yen Bai,
Gisteren vergeten te melden dat we in een zijstraatje wat vrouwen tegenkwamen die plastic afval verzamelden. Het bleken leden van een huisvrouwenvereniging die hun gemeenschap schoon wilden houden! Hulde!
Vanmorgenvroeg eerst om de hoek Pho gegeten. Maar wat een takkenherrie daar: bijna alle mannen leken met iedere hap een illegaal percentage nodig te hebben. Wij hadden ook die glaasjes staan vergezeld van een fles scherpgeurende drank die het uiterlijk had van de gebruikelijke flesjes bronwater
Om half negen in de taxi en om negen uur zaten we in de bus naar Lao Cai. Maar er werd meer dan een uur rondgereden in Yen Bai om passagiers en vracht op te halen. Er werden krukjes bijgeplaatst omdat er wat zitplaatsen in gebruik waren voor vracht.
De tolweg naar Lao Cai is geen snelweg en wel wat saai.
uiteindelijk verloren we veel passagiers die langs de tolweg of bij een afrit uitstapten. En om half een konden we in het centrum uitstappen. Met zon! Dat was dus onverwacht warm. Na een hamburger, met een soort taxi/ toeristensufferdje naar het hotel gereden dat we uitgezocht hadden. Dat was VOL! Een tweede hotel daarnaast was . . .VOL.
Toen eerst maar koffie, Els ging lopend op zoek naar een onderkomen. Ze vond er een om de hoek. Vierde etage en met balkon en uitzicht op de rivier.
Even een wasje gedaan en dan een stuk kuieren langs de Rode rivier. (Primitieve ladder van de kadewand.) zodat ze de uiterwaarden kunnen bereiken die ze druk aan het ontginnen zijn
En via binnenstraat richting katholieke kerk.
Aldaar twee grote overdekte markten met op straat nog eens honderden stalletjes. Nog wat nemmetjes die net vers uit de olie kwamen gegeten (heerlijk) en langs tientallen verschillende soorten restaurants gelopen.
Nog even gebeld met Nederland, klusteam Santpoort is druk in Haaren, vorige week is er ook al veel werk verzet door Team Haaren, Team Santpoort en Team Leusden.
Er blijft geloof ik niets over voor Team Zutphen 🙂
Maar wij zijn wel trots op alle teams die samen deze klus klaren!!!!!!!
Vanavond nog een mango smoothie gaan halen en naar het spektakel op een groot plein staan kijken, kleine kinderen die tot laat in de avond spelen met elektrische fietsen en autootjes.
___________________________________
Yen Bai, Vrijdag 14 februari, 21 °C, grijs en in de avond miezerregen.
We leren elke dag……..
Vanmorgen met de taxi naar het museum van Yen Bai, we waren de enige bezoekers. De deuren stonden open maar er zat niemand achter de receptie. De geschiedenis van Yen Bai in brede zin. Van 2500 vóór Christus tot nu: aardkundige structuren, culturen, technieken en huidige bevolkingsgroepen/ people. Brons, hout, aardewerk en natuurlijk de oorlogen met Frankrijk en de VS . . . Wij werden als belangrijke gast op de foto gezet en kregen een Vip-rondleiding van een deskundige die echter geen woord Engels sprak. En hier kwam Google Translate goed van pas.
Kuieren naar Caphé en een taxi richting busstation. Vrijwel elk uur gaat er morgen een bus richting Lao Cai. Dat is heel aantrekkelijk omdat er slechts één trein per dag in die richting gaat. En dat dus om twee uur ‘s nachts!
Maar toch naar het treinstation gezworven om te kijken hoeveel we zouden missen. Van dat hele spoorverhaal zou je een aparte reportage kunnen maken.Op het station (‘Ga’ in het Vietnamees) verse yoghurt met verse vruchten genuttigd.
Ook niet onbelangrijk: Els vond haaknaalden, de katoen had ze wel meegenomen maar de naalden in Hanoi laten liggen. En weer terug naar het hotel voor een korte pauze.
Daarna, om 18:00 is het al donker, op straat bananenflappen, oliebolachtige dingen en met groente en vlees gevulde flappen gegeten. Heerlijk en goed vullend.
En weer met de taxi naar het winkelcentrum/ plaza voor een rondje rond het meer. Luide muziek galmde over het water, gekleurde fonteinen maakten het mooi en romantisch maar er waren verder nauwelijks Vietnamezen op onze wandeling. We zijn kennelijk hardleers. Na acht uur komt de stad pas tot leven. In de Plaza puilden de op kinderen gerichte fastfood ketens uit. En speciaal voor hen werd er onder oorverdovende bonkebonkmuziek gedanst
en gezongen in de grote centrale hal.
Maar wij hielden dat niet lang vol. Het miezerde buiten en een taxichauffeur leende ons een paraplu, belde voor ons een collega en bracht ons naar die collega die verderop vastzat in het verkeer. Wonderlijk allemaal.
___________________________________
Yen Bai, Donderdag 13 februari,21°C grijs, heel even zon.
Om 8 uur klaar met ontbijt: koffie en brood met smeerkaas,
(La Vache)
Tassen gepakt en dus nog even tijd om naar de brug te lopen waar we al eerder hadden staan kijken naar twee jongens die hout aan het ‘carven’ zijn. Het ruikt ook weer heerlijk naar hout ….(Po Mu, net als bij de houtdraaier)
De jongen van het hotel zou ons naar het busstation rijden maar het was om een of andere reden te vroeg en op de verkeerde plek dus werden we afgezet bij een café waar hij ons een half uur later weer kwam ophalen. Bij een benzinestation bleef hij wachten tot de bus naar Yen Bai kwam. Ook hier weer: service, als ik maar een goede recensie zou schrijven.
Tachtig km verder, 2 uur later en omgerekend 6 Euro armer waren we op het busstation in Yen Bai.
Onderweg werden er dozen gehaald en zakken afgeleverd.
Dan stond er iemand te wachten op de bus om na betaling de goederen in ontvangst te nemen of af te geven, de post nl dienst van Nederland maar dan inclusief personenvervoer.
Vandaaruit zijn we gaan lopen naar het Hotel Van Phuc. Halverwege even een toilet bezocht in een immens groot warenhuis.De kamer is schoon, het bed is hard maar er is een koelkast en waterkoker. Meer hebben we niet nodig en oh ja, een toilet en douche zijn ook niet onbelangrijk.
Laat in de middag gaan kuieren, binnendoor, rondom het meer, aan de rand hebben we heerlijke smoothie gedronken. Via een groot park, waar tientallen aan het lopen, bewegen, voetballen waren, zijn terug terug richting hotel gewandeld.
Weer in het grote warenhuis hebben we Koreaans gegeten: fastfood. Negentig minuten eten voor een vaste prijs. Er was een hotpot voor verse groenten, vlees, mie maar ook patat, spaghetti, kipkluifjes en sushi
Nog even koffie en thee gescoord in de supermarkt en nu rust! We hebben vandaag toch meer dan 8 kilometer gelopen waarvan een groot deel met zware rugzakken . . .
En voor morgen hebben we de plannen in grote lijnen klaar.
___________________________________
Nghia Lo, woensdag 12 februari, 21°C grijs, geen zon
Vanmorgen om 10 uur hebben we ons met een taxi naar Son Thinh (11 km verderop) laten brengen. Eerder deze week hadden we in dat dorp gezien dat daar enorme stukken bewerkt en gekleurd marmer stonden.
Na een heerlijk kopje koffie (we vergaten te roeren dus onderin zat de zoete ingedikte melk nog) gingen we kuieren.
Langs de grote weg staan hier in tientallen winkels ruwe blokken, kant en klare ornamenten, gepolijste bollen en kleine hebbedingetjes van gekleurd marmer, klaar om ingepakt te worden.
We raakten aan de praat (via Google Translate) met een behulpzame vrouw die geen woord Engels sprak. Het blijkt dat de stukken marmer uit de regio Son La komen, wat ons haast onmogelijk lijkt gezien de soms ontzaglijke afmetingen. Maar hoe komen ze hier dan wel?
Els kreeg van haar een ruw brok steen met een stuk amethist.
We keken verder dan de lengte van onze neuzen en liepen zijstraten in . . .
We raakten aan de praat met een jongeman die ons de weg nog verder naar boven wees naar tientallen werkplaatsen/ ateliers/ steenhouwerijen.
We hebben er heel veel gezien maar we moeten nog leren dat in Vietnam tussen elf en tweeën volgens een wakkere Vietnamees door arbeiders veel wordt ‘nagedacht’ en niet geproduceerd. Hij smeekte ons mee te komen naar zijn huis om wat water te drinken met wat vrienden maar we roken een toch wel stevig percentage.
Aanbod afgeslagen.
Teruggelopen door de rijstvelden om een heerlijke kom Pho te eten in een 24/24 geopend eettentje, natuurlijk met een biertje voor Els en een cola voor Frank.
Even verderop bij een bakster Banh my (ook wel baguette genoemd) gekocht en ze was zo vriendelijk om onze chauffeur van vanmorgen te bellen dat we weer opgehaald wilden worden. Het wachten duurde wel erg lang. De volgende keer nemen we wel een taxi die overal langs de weg staan te wachten.
De vriendelijke bakster regelde dat haar man ons terugbracht naar Nghia Lo!
Daar hebben we nog heerlijke caphé den sua da (sterke ijskoffie met gezoete melk) gedronken bij dezelfde mevrouw als gisteren.
In het hotel het vervoer voor morgen geregeld: om 9;30 naar het busstation en om 10 uur de bus naar Yen Bai.
___________________________________
Nghia Lo, dinsdag 11 februari, 20°C, bewolkt, af en toe zon.
Vanmorgenvroeg verrast met karaoke bij de buren. Frank ging even kijken . . . Of ie een biertje wilde . . . nou, thee dan maar . Nog wat fruit? Nou dan maar een hand met snoepjes! En natuurlijk op de foto.
Na het ontbijt afscheid genomen van de eigenaar van de homestay.
Nog even een paar foto’s en dan rijden we weg. Thai wil nog even langs de houtdraaier om twee schalen te kopen.
Na 1 uur en vijftien minuten zijn we 30 km verder in Nghia Lo bij het hotel dat Frank gevonden had.
Thai ging de kamer inspecteren en keurde hem goed, dus liet ze ons achter met brood, koffie, water en jus d’orange.
Op de kamer stond de airco op 30 . . .
Het hotel lag verder van het centrum dan gedacht en er was ook geen rechte weg ernaar toe. Zigzag kuierend en met handen en voeten keuvelend met schoolkinderen liepen we het centrum voorbij. Achter de ‘boulevard’ die zesbaans door het centrum is getrokken vind je nog gewoon nog Vietnam . Alle handel op straat: mode, voorgegaarde honden en motor onderdelen. En een heel grote en goed verzorgde markt met levende vis, kippen, eenden en heel veel onderdelen van geslacht vee.
Even snel brood, smeerkaas en water gekocht. Geld getankt (6 miljoen Vietnam Dong) en ijskoffie gedronken.
Met een taxi terug naar het hotel en RUST. (11 km gelopen)
Er is geen of alleen slechte straat verlichting hier. Dus in wijkje direct bij hotel gezocht naar warm eten. Disco dreun, knetterende led-verlichting en joelende kindertjes en tafeltjes in een soort badkuip waar duizenden karpers omheen zwommen. Maar de patat was goed en de kippenpoten voortreffelijk.
___________________________________
Mang Tam Trai, maandag 10 februari, 10°C, bewolkt, heel even zon.
Geslapen met extra dekens, Ook de hardheid van de bedden is even wennen, dus al vroeg wakker.
Maar er staat altijd een grote thermoskan heet water en Thai had oploskoffie in de tas beneden dus na ons dagelijkse eerste bakje koffie zijn we de weg afgelopen,
Tegen 10 uur zijn we met de auto een paar kilometer verderop naar een ‘luxueuze’ heetwaterbron gereden. In heerlijk water van 42°C zijn we warm geworden. Op één punt kwam er zelfs water uit de muur van 57 °C. Maar in Nederland zou dit complex subiet gesloten zijn: gladde vloeren, verzakte houten relingen, met plankjes afgedekte gaten in bruggetjes en ook de verdeling van kleedkamers naar geslacht was door technische problemen onduidelijk geworden.
Toen we aankwamen was het erg druk (het is een geliefde weekendattractie voor Vietnamezen). Tegen het middaguur leek iedereen verdwenen om een middagdutje te doen.
Thai en Els hebben nog genoten van een heerlijke kop gemberthee, rozenknopjes, stukjes mini-appel en besjes.
Op de terugweg zijn wij afgezet bij een kennis van Thai. Dat was een oude houtdraaier en we mochten mee naar zijn werkplaats waar hij bezig was met het uithollen van een schaal.
Hij gebruikt hout van de honing-boom en van de Po Mu (een zeldzame vorm van conifeer) Die houtsoorten ruiken ook nog eens héérlijk…
Daarna teruggelopen naar het hotel (6 km)
We kwamen Mong People tegen die met groente onderweg waren om het op de markt te verkopen, maar Thai heeft ze al van wat vracht verlost.
Na het warme eten: rijst, gestoomde groente, omelet, tofu in tomatensaus en rundvlees met groente, hebben we de avond bij de stookplaats doorgebracht om warm te blijven.
Morgen na het ontbijt rijden we eerst een stuk mee naar een grotere stad Nghia Lo. Van daar gaan we met z’n tweeën verder en gaan Cees en Thai terug naar Hanoi.
___________________________________
Mang Tam Trai, zondag 9 februari , 12°C, bewolkt
Klokslag 8 uur stond de auto met chauffeur boven aan de straat te wachten, een vette Toyota, 8 persoons, hoog op de wielen.
We rijden 220 km in 6 uur…..
Onderweg doet Thai nog wat inkopen waaronder een grote taart omdat de eigenaar van de Homestay “Cau-Mang” waar we slapen een vriend is die jarig is.
Het is een mooie Home Stay, met een vuurtje om het water voor de koffie te koken, de boomstam voor het vuur moet nog wel even in stukjes gezaagd worden.
Na een kop koffie gaan Els en Thai op een geleende brommer naar een heetwater zwembad.
We zitten hoog in de bergen en het is buiten en binnen even koud: 11°C.
Na een uitgebreide maaltijd “Hot-Pot” en taart toe op het terras gaan we rond half negen al naar ons slaapvertrek. We zetten de airco op verwarming (22°C) en we gebruiken de extra dekens om warm te worden.
___________________________________
Hanoi, zaterdag 8 februari, 15°C, bewolkt
Gisterenavond om 22:30 nog naar de bloemenmarkt geweest, elke nacht komen daar de bloemen die dan weer verder gaan naar alle kleine bloemenzaken (Aalsmeer in het klein)
Vanmorgen de tassen ingepakt voor een trip van 20 dagen in het noorden: 2 rugzakken.
De rest van de spullen blijft hier tot we terugkomen.
We vertrekken morgenvroeg om 8 uur en gaan dan het eerst stukje, met Cees en Thai, naar een school ergens in de bergen. Zij hebben daar kleding en schoolspullen naar toe gebracht na de cycloon van september die vooral de bergdorpen in het noorden van Vietnam trof.
Vandaaruit gaan wij met z’n tweeën verder. In grote lijnen hebben we een route maar we wachten af wat er op ons pad komt 🙂
Op 1 maart moeten we terug zijn in Hanoi.
Huong heeft een nieuw huis. Haar huis is een “tiny house” (een compact appartementje midden in de wijk) en te klein om daarin met z`n allen haar ‘house te warmen’. Dus het eten deden we bij Cees en Thai.
Maar we zijn er later naar toe gelopen en inderdaad klein maar fijn……….
Vanmiddag is Frank nog bij Thai achterop de brommer (met helm van Sea en let op de bloem 🙂 naar de bloemenmarkt geweest om een mooie orchidee voor haar nieuwe huis te kopen.
___________________________________
Hanoi, vrijdag 7 februari , 15°C, bewolkt
We hebben goed geslapen in ons ‘privé-gastenverblijf’ bij Cees en Thai.
Na een kop koffie zijn we op zoek gegaan naar een bank om Vietnamese dong te halen, uiteindelijk konden we 50 dollar omwisselen, waarna we in ons bekende eettentje heerlijk een kom Phò hebben gegeten. (Heerlijke bouillon, mie, soorten vlees enz.)
In de middag weer 2 uur rond gekuierd door alle straatjes, steegjes en binnenpleintjes en ‘gulzig’ gekeken en gefotografeerd
Groente, vis, vlees, fruit, tofu, dooie eenden, levende kippen of het schoonmaken van varkenskoppen . . . waar je ook kijkt,
in al die jaren dat we hier komen is er nauwelijks iets veranderd.
De bedrijvigheid, de brommers die overal vandaan komen en voortdurend toeteren en auto’s en busjes die zich daar tussendoor wurmen.
Alleen die auto’s lijken alleen maar groter te worden.
Thai heeft vanavond ons favoriete gerecht gemaakt kip, aardappels en wortels in cola gegaard , met speciale kruiden, hééééérlijk.
___________________________________
Hanoi, donderdag 6 februari, 15°C, koud bewolkt en regen.
Redelijk geslapen na een HEFTIG onweer
Vanmorgen ging de wekker om 5 uur, de chauffeur die ons gebracht heeft komt ons nu weer halen.
Op het strand was het en drukte van belang er gingen 5 boten vol met toeristen op weg naar de dolfijnen…..
na 3 uur rijden zijn we op het vliegveld, alles ging vlot dus daar even ontbeten en om 13:20 vliegen we richting Hanoi.
Daar is het koud en regent het maar we kregen een warm welkom van Cees, Huong en Sea op het vliegveld.
Thuis heeft Thai heerlijk gekookt.
___________________________________
Lovina, woensdag 5 februari, 31°C, half bewolkt, vanmorgen zon
Vanmorgen waren we vroeg wakker, 07:00 uur.
Maar met een bakkie oplos op het terras is het wachten op het ontbijt (08:00) geen straf. En ja hoor zo maar ineens een plensbui!
In de verte zagen we enkele bootjes. Kennelijk al vroeg van wal gestoken. De zee was een stuk vlakker dan gisteren maar toen enkele van die bootjes de passagiers weer op strand afleverden werd het verhaal toch anders. De meeste opvarenden waren drijfnat en enkelen waren zeeziek. De deining verderop op zee was nog heftig!
We kuierden daarna, bij deze temperaturen en luchtvochtigheid is hard lopen geen optie, naar een bakker (die zichzelf aanprees op internet) die wat verder van het strand af lag.
De locatie op Google-maps was niet helemaal nauwkeurig maar met behulpzame buurtbewoners kwamen we er toch. De ice-cappuccino en de taart waren voortreffelijk. En ook alvast wat broodjes meegenomen voor morgenochtend. (Om zes uur taxi naar het vliegveld!)
En weer terug naar ons huisje via het strand. Onderweg kom je overal de mooiste bloemen tegen en Els zet ze nu allemaal op de foto.
Els kocht nog een sjaaltje voor tegen de zon en ik sprak de toeristenplukker van gisteren die ons gisteren als enige klanten had gehad. En of we niet geïnteresseerd waren in een nieuw ontwerp; een kettinkje met haaientand . . . We hebben hartelijk afscheid genomen zonder haaientand.
Terug bij ons huisje, het zwembad in om af te koelen.
Dutje doen (opgemaakt bed elke ochtend met bloemen), boek luisteren, water drinken, doekjes haken.
Genieten van het niets doen………
___________________________________
Lovina, dinsdag 4 februari, 28°C, half bewolkt, vanmorgen zon.
Na het ontbijt de stoute schoenen aan en langs het strand naar Lovina gewandeld. De zee was te onrustig, dus als er toeristen waren geweest dan hadden die niet met dolfijnen kunnen donderjagen of visjes plagen bij de riffen.
Na een paar paar kilometer een voortreffelijke cappuccino en dubbele espresso genoten, vers gemalen van Balinese boontjes.
deze foto is speciaal voor mama 🙂
We wilden een mierzoete zwartebessenyoghurtdrink nuttigen in de schaduw aan het strand toen we daar aan de praat kwamen met een lokale toeristenplukker. Hij maakte sieraden van schelpen, koraal en kokosnoot en parelmoer. Mooi, origineel en goed afgewerkt.
Els kocht er een paar!
Op weg terug naar ons Beachhouse nog geluncht aan het strand in weer een ander restaurantje. Het rizzelt er van . . .
En nu moeten we bedenken waar we vanavond zullen eten.
maar eerst even zwemmen en niets doen.
___________________________________
Lovina, maandag 3 februari, 30°C, vanmorgen zon , licht bewolkt
Vannacht beter geslapen ondanks de wind . . .
Op ons gemak toast met avocado/ tomaat verorberd.
We dachten vandaag fietsen te huren en zo wat rond te kijken in Buleleng.
Maar zomaar een taxi regelen naar Buleleng was niet eenvoudig, en de enige fietsverhuurder bleek hoog in de heuvels. te zitten.
Uiteindelijk de taxi naar de haven laten rijden.
Els met paraplu/sol en zonnebril, de zeebries was niet voldoende.
De lengte van Frank trok de aandacht van vier oudere vrouwen . . . op de foto dus.
Buleleng is een dorpje opgeslokt door Singaraja: nu dus groot en modern. Maar het oude deel aan de overkant van de rivier is dus echt arm!
Bij een stalletje wat loempia-achtige dingen geluncht. En nee, ik heb maar gezegd dat mijn voorvaderen niet verantwoordelijk waren voor het slavernijverleden van Indonesië. De grote klassieke markt/ Pasar was donker en in diepe middagslaap. Naast wat ratjes waren we de enige bezoekers.
De taxi stond nog in de schaduw en bracht ons retour voor een totaal bedrag van €17.
Vanavond weer naar een ander eettentje langs het strand. Weer met live-muziek maar nu met tafels vol met Nederlandse oude-van-dagen.
Nu op ons balkon genieten van het onweer in de verte
___________________________________
Lovina, zondag 2 februari, 30°C, zon en nu bewolkt
Het Huisje voldoet, het wordt gerund en onderhouden door een jong team. maar het ontbijt was prima. Geen buffet zoals in Kuta maar daar zitten we eigenlijk ook niet op te wachten.
Daarna niets bijzonders, gewoon gekuierd langs het strand. Bij een luxe resort koffie gedronken en gekeken waar we vanavond gaan eten,
Er komt veel rommel mee vanuit de oceaan, maar er zitten ook mooie dingen tussen.
Voordeel van een zwart strand is wel, dat je de rommel minder ziet!!
Daarna weer een half uur rondjes gezwommen in het zwembad, buiten onder de koude douche en wat denk je van wat buikspier oefeningen 🙂 ja ja! daarna wel een koud biertje natuurlijk.
___________________________________
Lovina, zaterdag 1 februari, 29 °C, bewolkt, oceaanbriesje.
Vanmorgen om 10 uur vertrokken uit Kuta voor een rit van 95 km waar we 4 uur over doen. Een lunchpauze halverwege leverde een herkenning op. Twee jaar geleden hadden we die plek, een groot vulkaanmeer met religieus attractiepark, ook bezocht. dus een blik van hé ;-).
De papieren van de boeking waren we even kwijt maar nu zitten we aan het strand in een huisje van bamboe. woonkamer en sanitair beneden en slaapkamer met balkons boven.
En het zand van het strand is zwart.
We redden het hier wel een paar dagen . . .
en lekker gegeten bij de buren
___________________________________
Bali, vrijdag 31 januari, 29 °C, licht bewolkt.
Vanmorgen na een heerlijk ontbijt ging Frank zijn slaap inhalen en Els heeft een half uur gezwommen, en verder genoten van het niets moeten.
Vanmiddag langs het strand gelopen (ongeveer 6 km) en vastgesteld dat ze nog steeds bezig zijn met de zee een halt toe te roepen.
Het is hier nu 18:00 uur we gaan zo eten. en genieten van de avond.
________________________________
Bali, donderdag 30 januari, 27 °C, bewolkt met af en toe regen.
Heerlijk niets gedaan behalve zwemmen en luieren…… even naar de oceaan gelopen en genoten van het briesje.
Avond
Twee jaar geleden waren we op bezoek in het weeshuis “Samaritania” nu hadden wij ze uitgenodigd om te komen eten bij het eethuisje Gong Corner in Kuta (25 man in 2 kleine busjes 🙂
Wij en de kinderen hebben genoten, ze spreken een klein beetje engels, ze helpen elkaar met alles.
Ik had een foto van 2 jaar geleden waar 4 meisjes op stonden en ja hoor, nu waren ze er ook en natuurlijk hebben we veel gelachen en ook gezongen.
(nog even een terugblik op de lange reis van gisteren 🙂
___________________________________
Bali, woensdag 29 januari, 30°C en bewolkt met buien.
Zonder vertraging, via Istanbul, in Bali aangekomen.
Het nieuwe vliegveld van Istanbul is waanzinnig groot maar een verademing in vergelijking met Schiphol.
Vlak voor Bali hingen meedogenloze onweerswolken.
Het regelen van de visa, het wachten op de koffers en dan ook nog een QR-code genereren om door de douane te komen: een minpuntje.
Maar het was 30 gr en en het hotel had een taxi gestuurd, dus genieten we nu nog even van een biertje en een mango-juice.
________________________________
Schiphol, dinsdag 28 januari, 9°C, bewolkt winderig.
Net aangekomen op Schiphol, afgezet door Wieke.
We vliegen om 18:35 naar Istanbul waar we om 0:05 (plaatselijke tijd ) landen en dan, na 2 uur wachten, vliegen we door naar Bali, een vlucht van ongeveer 12 uur.
________________________________